Bogusław Leon Longchamps de Berier

Ur. 30.3.1808 Lwów (chrzest 6.6.1808), zm. 21.1.1888. Syn Aleksandra Longchamps de Berier (doktor medycyny i aptekarza lwowskiego) i Eleonory Rudnickiej. Brat bliźniak Wincentego Napoleona.
Pochodził z rodziny prawd. hugenockiej, które po prześladowaniach w 1685 roku uciekła z Francji do Włoch, a następnie ok 1700 do Polski. Jego dziad był dworzaninem króla Augusta III. Bogusław w 1828 rozpoczął studia na Uniwersytecie Wiedeńskim. Przerwał je jednak w 1831 na wieść o wybuchu Powstania Listopadowego. Walczył w pułku ułanów Legii Nadwiślańskiej awansując do stopnia porucznika. Odznaczył się w bitwie pod Iłżą. Po powstaniu ukończył studia w Pradze otrzymując doktor w 1836. Więziony za przygotowanie powstania 1846. Zwolniony na mocy amnestii w 1848. Praktykował w Lesku, od 1850 w Krakowie, gdzie został lekarzem miejskim, oraz we Lwowie. Od 1855 został lekarzem zakładowym Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Dublanach - które to stanowisko pełnił do 1887.
W czasie Powstania Styczniowego brał udział w organizacji na terenie Lwowa a także dawał schronienie ukrywającym się powstańcom - w szczególności studentom dublańskim. Kilkukrotnie rewizjonowany uniknął aresztowania.
Aktywny w Towarzystwach weteranów 1831 i 1863. Brał udział w ustaleniu kwatery powstańczej na Łyczakowie.
Żona: Leokadia Deputowicz.
Dzieci: Franciszek (1840-1914), gen. Bronisław (1852-1914), Rajmund (ur. 1853, żona Helena Rieger), Zofia (zam. Lewakowska), Maria (zam. Kręczyńska) i Wincentyna